Antykoncepcja w przypadku gwałtu

Dozwolone jest podawanie środków antykoncepcyjnych kobiecie, która padła ofiarą gwałtu, natomiast absolutnie niedozwolone jest w takiej sytuacji podawanie środków poronnych – stwierdził w wywiadzie dla portalu vaticaninsider prezes Papieskiej Akademii „Pro Vita” bp Ignacio Carrasco de Paula. Zaznaczył, że jest to norma, która jest proponowana przez Kościół od co najmniej 50 lat.

Rodzi się w takim przypadku pytanie, dlaczego środki antykoncepcyjne zapobiegające poczęciu są dopuszczalne w przypadku gwałtu, ale nie w innych sytuacjach. Prezes Akademii „Pro Vita” przypomina nauczanie encykliki „Humanae Vitae” Pawła VI, a wcześniej jeszcze „Casti Connubii” Piusa XI. Chodzi o to, że w relacji małżeńskiej istnieje aspekt zjednoczenia, prokreacji. W przypadku gwałtu mamy do czynienia z aktem seksualnym, którego natura uległa zniszczeniu przez przemoc. Z tego względu środek antykoncepcyjny nie ma już antykoncepcyjnego sensu moralnego. Jest to akt narzucony przemocą i nie można uważać go za otwarty na życie. Rzecz jasna wiele osób nie rozumie tej zasady, gdyż gwałt jest zawsze jakimś przypadkiem ekstremalnym, wyjątkowym. Tym niemniej norma ta jest stosowana od około 50 lat, od czasów wojny w Kongo we wszystkich szpitalach katolickich – dodaje bp Carrasco de Paula.

Jednym z problemów jest niewątpliwie fakt, że często środki antykoncepcyjne mogą mieć skutki poronne. W obliczu tego wyzwania prezes Akademii „Pro Vita” zaznaczył, że zadaniem Kościoła jest kształtowanie sumień. W przypadku gwałtu naucza on, że można dążyć do uniknięcia ciąży, ale nie wolno zabić dziecka, żyjącego pod sercem matki. Zadanie określenia jakie środki mają działanie antykoncepcyjne, a jakie poronne należy do lekarzy i naukowców, a nie do Kościoła. Każdy przypadek wymaga szczegółowego przeanalizowania. W kwestii tej nie można dawać odpowiedzi ogólnej, która mogłaby być dostosowana do każdej sytuacji. 

Bp Ignacio Carrasco de Paula urodził się w 1937 r. w Barcelonie. Jest doktorem zarówno filozofii jak i nauk medycznych. Był wykładowcą bioetyki na Uniwersytecie Katolickim Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rzymie (Klinika Gemelli) i dyrektorem Instytutu Bioetyki tej uczelni. W latach 2002-2009 był członkiem Komitetu ds. Eksperymentów Medycznych w należącym do Stolicy Apostolskiej szpitalu pediatrycznym Bambin Gesu’, a w latach 1984/1985 – 1993/1994 był rektorem prowadzonego przez Opus Dei Papieskiego Uniwersytetu św. Krzyża w Rzymie. 30 czerwca 2010 r. Benedykt XVI mianował go prezesem Papieskiej Akademii „Pro Vita”. 15 września 2010 rok został mianowany biskupem tytularnym Thapsus a sakrę otrzymał 9 października tego roku z rąk watykańskiego sekretarza stanu, kard. Tarcisio Bertone.

Katolicka Agencja Informacyjna

luty 2013