W dniach od 10 do 13 czerwca w Dublinie /Irlandia/ odbyła się III Międzynarodowa Konferencja Liderów Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej. Konferencja zgromadziła 175 liderów z 60 krajów świata.

Poprzednie dwie konferencje zorganizowano w Rzymie. W pierwszej, w październiku 1973,uczestniczyło 120 delegatów z 43 krajów. Druga konferencja, odbywająca się w maju 1975 roku, połączona była z pielgrzymką Roku Świętego, w której uczestniczyło 10 000 osób z odnowy charyzmatycznej. Brało w niej udział 250 liderów z 50 krajów.

Czołowym zagadnieniem III Międzynarodowej Konferencji Liderów, poruszanym w konferencjach i podczas dyskusji było sprawowanie chrześcijańskiego kierownictwa w odnowie charyzmatycznej na płaszczyźnie narodowej. Podczas sesji przedpołudniowych, trwających przez dwa dni, odbywały się dwa równoległe do siebie spotkania. Spotkanie pierwsze, w którym uczestniczyła większość członków konferencji, prowadzone przez Brian Smith z Australii oraz ks. Fio Mascarenhas z Indii, koncentrowało się na przygotowaniu kierownictwa dla katolickiej odnowy na płaszczyźnie narodowej. Celem drugiego spotkania, gromadzącego 40 liderów, było przedstawienie nowym członkom Rady Międzynarodowej obrazu sytuacji charyzmatycznej odnowy w różnych regionach świata.

Spotkanie popołudniowe w małych grupach charakteryzowały się dużą różnorodnością tematów. Poruszano następujące kwestie: "Sakramenty'', "Muzyka podczas spotkań modlitewnych'', "Modlitwa a życie lidera'', "Narodowe Komitety Posługi'', "Odnowa parafii'', "Stosunek do biskupów'', "Organizowanie diakonii charyzmatycznej odnowy'', "Ewangelizacja'', "Chrześcijańska wspólnota'', "Odnowienie odnowy'', "Rozwiązywanie konfliktów''.

Podczas konferencji organizowano również spotkania regionalne przedstawicieli tych krajów, którym sytuacja polityczna uniemożliwiła tego typu spotkania na własnym terytorium.

We wstępnym przemówieniu Ralph Martin, dyrektor Międzynarodowego Biura Łączności w Brukseli, przedstawił obecną sytuacje katolickiej odnowy charyzmatycznej w świecie. Zwrócił on uwagę na 4 dziedziny wzrostu:

1) Podwojenie się liczby biskupów zaangażowanych w odnowę.

2) Stały wzrost ilościowy członków odnowy, zwłaszcza w Europie, Ameryce Łacińskiej i Azji.

3) Powstanie w wielu krajach wewnętrznej pastoralnej struktury dla odnowy charyzmatycznej. Około 30 państw posiada pastoralne komitety służące odnowie charyzmatycznej na poziomie narodowym.

4) Namacalny wzrost dojrzałości i pogłębianie się grup, prowadzące do powstania stałych wspólnot.

Mówiąc o słabościach ruchu Martin wskazał na stagnację grup modlitewnych spowodowaną niedostatecznym nauczaniem dotyczącym wzrostu chrześcijańskiego życia. Inną przyczyną zatrzymania się w rozwoju grup modlitewnych jest tendencja do dzielenia dużych grup na mniejsze., którym brak odpowiednio doświadczonego i mocnego kierownictwa. Poważnym czynnikiem hamującym wzrost jest też brak świadomości bycia Kościołem wśród świeckich. Utożsamiając Kościół z instytucją i hierarchią, oczekują oni najpierw odnowienia się swoich księży i sióstr w parafiach. Jako główną przyczynę ujawniających się słabości w odnowie charyzmatycznej Martin uznał nieopanowanie podstawowych zasad i wskazań dotyczących np. przygotowania ludzi do tzw. chrztu w duchu Świętym, stosowania muzyki podczas spotkań modlitewnych, współpracy liderów.

W przemówieniu końcowym, kard. Suenens, jeden spośród pięciu obecnych na konferencji biskupów, wezwał zebranych do odpowiedzialności za sprawę integrowania odnowy charyzmatycznej w Kościół. Zwrócił uwagę również na to, by liderzy nie zaniedbywali swojej formacji, koniecznej w ich służbie dla odnowy.

Charakterystycznym zjawiskiem podczas konferencji była atmosfera zaufania, pokoju i jedności mimo różnic kulturowych i bariery językowej.

Oprac. wg International Leaders Meet- International Newsletter 3/1978/4