Spotkanie w Oazie jest czymś bardzo ważnym. Tak istotnym, że nie wahamy się mówić w Ruchu o „charyzmacie spotkania”.

Chętni do pogłębiana chrześcijańskiej dojrzałości tworzą grupy dziecięce, młodzieżowe, dorosłych, osób konsekrowanych czy wreszcie małżonków. W ramach każdej z tych „głównych kategorii” funkcjonują mniejsze wspólnoty, kilku lub kilkunastoosobowe grupy, miejsca osobistego wzrostu, duchowego dojrzewania, zmagania się ze słabościami i dzielenia sukcesami. Członkowie wspólnoty z czasem stają się dla siebie nawzajem świadkami wiary, doradcami w sprawach codziennych, realnym wsparciem w trudnych chwilach.

Aby wspólnoty zaistniały, zacieśniały więzi i rozwijały się, konieczne jest stworzenie stałego „grafiku” spotkań, które – w zależności od możliwości i potrzeb grupy – powinny odbywać się co tydzień lub przynajmniej raz w miesiącu. Ten ostatni termin jest w zasadzie zarezerwowany dla rodzin, ze względu na liczne obowiązki dodatkowe (praca, dom, dzieci). Młodzież i dzieci spotykają się co tydzień. Mniej więcej raz na kwartał organizuje się ponadto tzw. „dni wspólnoty”, kiedy to małe grupy spotykają się z dziesiątkami sobie podobnych. Eucharystia, wykłady (zwane w Ruchu „konferencjami”), wymiana poglądów i doświadczeń pozostawia niezatarte wrażenia. Bardzo podobnie jak w przypadku niewielkich wspólnot, po kilku takich spotkaniach znają się niemal wszyscy.

Spotkanie w Oazie służy zatem tworzeniu i rozwijaniu wspólnoty, pomaga w pracy nad sobą, ratuje przed zgubną anonimowością, która – prędzej czy później – przeradza się w samotność. To wszystko prawda, ale nie wolno nam zapomnieć, że spotkanie w Oazie to przede wszystkim spotkanie z Chrystusem. Jego obecność symbolizuje płonąca świeca, zapalana zaraz po zgromadzeniu się każdej wspólnoty, od tej najmniejszej po największą. Jezus stojący pośród swoich uczniów nie tylko oświetla ich drogę, ale również mówi do wszystkich razem i do każdego osobno. To dlatego niezwykle ważnym elementem spotkania jest czytanie słowa Bożego oraz dzielenie się nim. Polega ono na głośnym rozważaniu wobec wspólnoty fragmentu Pisma Świętego, a także sposobu, w jaki należałoby realizować jego przesłanie w życiu codziennym.

Wspólnota słucha, rozważa, wspiera każdego ze swych członków modlitwą i dobrym słowem. Spotykamy się we wspólnocie, by być dla drugiego darem, bezinteresownie ofiarować to, co mamy najlepszego. To właśnie oznacza słowo „charyzmat” (gr. charisma) – bezinteresowny dar, dar łaski. Sługa Boży, ks. Franciszek Blachnicki, założyciel Ruchu Światło-Życie, tak pisał o spotkaniu i charyzmacie: charyzmat oazy określamy jako charyzmat spotkania, dar naszego spotkania się z Chrystusem w Duchu Świętym we wspólnocie żywego Kościoła. To spotkanie staje się źródłem dynamiki apostolskiej. Ono rodzi potrzebę zaangażowania się. Dlatego z charyzmatu spotkania „rodzi się” charyzmat diakonii, czyli służby.