Etap deuterokatechumenatu nawiązuje do znanego już w początkach chrześcijaństwa katechumenatu, który jest okresem przygotowania dorosłych ludzi do chrztu i trwa kilka lat; w Ruchu Światło-Życie chodzi jednak o formację ludzi już ochrzczonych, dlatego początkowy okres formacji nazwany jest deuterokatechumenatem, tzn. wtórnym katechumenatem. Ma on prowadzić do odkrycia pełni życia płynącego z sakramentów. To czas dorastania we wspólnocie do bycia dojrzałym chrześcijaninem, czyli takim, który potrafi nim być w każdej sytuacji i który zdobywa innych dla Chrystusa. Nikt bowiem nie rodzi się chrześcijaninem, ale ciągle się nim staje. Deuterokatechumenat jest oparty na Obrzędach chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych.

Deuterokatechumenat ma na celu nauczenie uczestnika formacji nowego stylu życia, który odpowiada dojrzałemu życiu chrześcijańskiemu. Chodzi tu jednak o kształtowanie postaw życiowych, a nie tylko o wiedzę o nich. W tradycji katechumenatu sprowadzano je do kształtowania sześciu następujących postaw:

1. życia słowem Bożym
2. życia we wspólnocie
3. dawania świadectwa
4. życia modlitwą
5. życia liturgią sakramentalną
6. życia ciągłym nawróceniem – wewnętrzną przemianą

Do deuterokatechumenatu należy ten kto:

• przeszedł etap ewangelizacji,
• wyraził pragnienie wejścia do deuterokatechumenatu i został do niego przyjęty.

Etap formacji deuterokatechumenalnej w Ruchu Światło-Życie trwa 2-3 lata.

Pierwszy rok deuterokatechumenatu jest skoncentrowany na spotkaniu z Chrystusem w słowie Bożym i wierze, która jest konsekwencją przyjęcia tego słowa. Rozpoczyna się z chwilą przyjęcia do wspólnoty deuterokatechumenalnej, co dokonuje się na zakończenie Oazy Nowego Życia I stopnia bądź, coraz częściej, w późniejszym czasie, po wakacjach (np. 8 grudnia, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP – święta patronalnego Ruchu). Moment ten odpowiada w Obrzędach chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych momentowi uczynienia kogoś katechumenem i jest związany z odpowiednim nabożeństwem.

Pod decyzję kontynuowania swojego pójścia za Jezusem we wspólnocie uczniów w deuterokatechumenacie kandydaci są podprowadzani od piątego dnia rekolekcji Oazy Nowego Życia I stopnia (ONŻ I), gdy przechodzi się do ukazania 6 postaw, w których wyraża się dojrzała wiara chrześcijanina (zob. cele deuterokatechumenatu).

Formacja jest kontynuowana w ciągu roku w grupie dzielenia poprzez:

1. cykl utrwalający i pogłębiający treści ONŻ I – 11 rozmów ewangelicznych (od września do adwentu)
2. „10 kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej”/ „Drogowskazy Nowego Człowieka” (od I niedzieli adwentu do uroczystości Zesłania Ducha Świętego). Streszczają one w 10 punktach zasady życia chrześcijańskiego i wyznaczają program formacyjny.

Drugi rok deuterokatechumenatu jest skoncentrowany na spotkaniu z Chrystusem w liturgii i sakramentach. Rozpoczyna się Oazą Nowego Życia II stopnia (ONŻ II), która ma specyficzny program inicjacji liturgiczno-sakramentalnej oparty na wydarzeniach z Księgi Wyjścia. Jest kontynuowany w ciągu roku w grupie dzielenia poprzez:

1. cykl utrwalający i pogłębiający treści ONŻ II obejmujący 11 kręgów biblijnych, który ma na celu całościowe wprowadzenie w biblijną historię zbawienia (3 miesiące)
2. cykl oparty na kręgach liturgiczno-biblijnych nawiązujących do niedzielnych czytań, który wprowadza w rytm życia określonego przez Misterium Paschalne przeżywane w roku liturgicznym (minimum od Adwentu do Wielkiego Postu).

Centralnym wydarzeniem tego roku jest przeżycie w formie oazy rekolekcyjnej Triduum Paschalnego, z uroczystym odnowieniem przymierza chrztu świętego. Dlatego ważny jest okres Wielkiego Postu, który przygotowuje do tego wydarzenia. Według Obrzędów chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych okres ten winien być czasem bezpośredniego przygotowania katechumenów do chrztu (w pierwszą niedzielę postu ma miejsce ryt wybrania; sam post jest nazwany w Obrzędach okresem oczyszczenia i oświecenia i towarzyszą mu także specjalne nabożeństwa).

Drugi rok kończy się po Triduum Paschalnym, po którym rozpoczyna się następny etap formacji, w historii katechumenatu nazywany okresem mistagogii. Nie należy on już w sensie ścisłym do katechumenatu. W tym czasie ci, którzy w Wigilię Paschalną przyjęli chrzest, poprzez specjalne katechezy, a także uczestnictwo w Liturgii, rozważanie Ewangelii i praktykę chrześcijańskiej miłości byli wprowadzani w znaczenie obrzędów liturgicznych oraz w życie konkretnej wspólnoty chrześcijan.

W formacji Ruchu Światło-Życie ci, którzy zakończyli okres deuterokatechumenatu, z biernych członków Kościoła mają się stawać jego żywymi komórkami, biorącymi za niego także odpowiedzialność, dlatego zimą lub w lecie proponowany jest im Kurs Oazowy dla Animatorów (KODA), który przygotowuje do pełnienia posługi animatora.

Kolejny, trzeci rok formacji jest skoncentrowany na spotkaniu z Jezusem Chrystusem we wspólnocie Kościoła poprzez wchodzenie w jej tajemnicę i poznawanie jej pod wieloma aspektami. Ma doprowadzić uczestnika formacji do:

1. odnalezienia własnego miejsca w Kościele tzn. do odkrycia swojego powołania, swojego charyzmatu,
2. wzięcia odpowiedzialności za jakąś cząstkę Kościoła, poprzez podjęcie określonej służby, diakonii, zgodnie ze swoim powołaniem, charyzmatem.

Trzeci rok rozpoczyna się formalnie okresem Wielkanocy, po przeżyciu rekolekcji Triduum Paschalnego, jednak zasadniczym przeżyciem rozpoczynającym ten czas są wakacyjne rekolekcje Oazy Nowego Życia III stopnia (ONŻ III); program tych rekolekcji skupia się wokół tajemnicy „Matki Kościoła i Kościoła Matki”.

Formacja kontynuowana jest w ciągu roku w grupie dzielenia poprzez:

1. trzymiesięczny cykl utrwalający i pogłębiający treści ONŻ III obejmujący 11 tematów pogłębiających eklezjalną (kościelną) świadomości uczestników,
2. cykl oparty na ewangelicznych rewizjach życia na temat „Charyzmat – powołanie – diakonia, od adwentu do Zesłania Ducha Świętego, zmierzający wprost do podjęcia służby zgodnie z otrzymanym charyzmatem i powołaniem; inną formą odpowiednią w tym czasie może też być przeżycie seminarium Odnowy w Duchu Świętym.

Formacja jest też realizowana w różnych formach kursów i rekolekcji odbywających się w ciągu roku i na wakacjach, które pomagają w podjęciu konkretnej służby, diakonii. (szkoła animatora, kursy i oazy dla animatorów ruchu, muzycznych, liturgicznych, modlitwy itp.).

Swój szczyt osiąga w Triduum przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego, kiedy to następuje udzielenie misji i błogosławieństwo animatorów. Obrzęd błogosławieństwa animatorów zamyka całość formacji podstawowej i włącza człowieka w służbę Kościołowi, przekazując mu odpowiedzialność za pewną dziedzinę Kościoła lokalnego.