Ks. Franciszek Blachnicki układając plan odnowy wiary człowieka, który zapomniał lub przestał realizować swoje zobowiązania chrzcielne, oparł się o dokument wydany jako owoc prac Soboru Watykańskiego II – Obrzędy Wtajemniczenia Chrześcijańskiego Dorosłych. Wszystkie znaki, które miały towarzyszyć dorosłym katechumenom na ich drodze do sakramentu chrztu, zostały zaadaptowanie przez ks. Franciszka do poszczególnych etapów formacji Ruchu. Jak czytamy we wprowadzeniu do tego dokumentu:
Na tej drodze, oprócz okresów poszukiwania i dojrzewania (por. niżej, nr 7), istnieją „stopnie”, czyli etapy. Katechumen przebywając je, przechodzi jakby przez bramy lub wstępuje na kolejne stopnie.
a) Pierwszy stopień ma miejsce wówczas, gdy człowiek zaczyna się nawracać i pragnie zostać chrześcijaninem, a Kościół przyjmuje go jako katechumena.
b) Drugi, gdy kandydat pod koniec katechumenatu pogłębiwszy już wiarę, zostaje dopuszczony do bliższego przygotowania do sakramentów.
c) Trzeci, gdy po odpowiednim przygotowaniu przyjmuje sakramenty, przez które staje się chrześcijaninem.
Istnieją zatem trzy stopnie, etapy lub bramy, które we wtajemniczeniu chrześcijańskim należy uważać za szczególnie ważne i doniosłe. Tym trzem stopniom odpowiadają trzy obrzędy liturgiczne. Pierwszy — to obrzęd przyjęcia do katechumenatu, drugi — wybranie kandydatów do chrztu, trzeci — sprawowanie sakramentów. (OICA pkt 6.)
W trakcie przeżywania formacji oazowej człowiek przechodzi przez poszczególne stopnie. Pierwszy, w czasie którego przeżywa swoje nawrócenie, drugi – oparty na księdze Wyjścia, który ma deuterokatechumena przygotować do świadomego przyjęcia/odnowienia w sobie łaski chrztu świętego i trzeci, kiedy to już po odnowieniu przyrzeczeń chrztu zaczyna on wchodzić w tajemnice Kościoła
Exodus Izraelitów z Egiptu, złączony z przeżywaniem tajemnicy Paschy Chrystusa pomaga człowiekowi odkryć nie tylko Bożą Miłość, ale także bezpośrednią interwencję Pana w historię ludzkości. Ta interwencja odbywa się zarówno na płaszczyźnie ogólnej – ogół ludzkości zostaje wyzwolony z niewoli, jak i na płaszczyźnie indywidualnej. Na drugim stopniu Oazy Nowego Życia uczestnik jest wyprowadzany na osobiste spotkanie z Panem w samotności. To wyjście na pustynię ma za zadanie pogłębienie wiary i zaufania Bogu jako nadziei dla człowieka uwikłanego w rozmaite niewole (symbolizowane na rekolekcjach przez Egipt i plagi).
Choć stopień ten nie kończy i nie zaczyna żadnego etapu formacji katechumenalnej, jest jednak niezbędny w świadomym odnowieniu przyrzeczeń chrztu i wynikającego z tego faktu radosnego i ochotnego wejścia w posługę (diakonię) w Kościele – co jest jednym z założeń formacji Ruchu. Przeżycie osobistego wyzwolenia z niewoli, które dokonuje się poprzez celebrację nabożeństwa Paschy w nocy z dziesiątego na jedenasty dzień rekolekcji II stopnia, jest niezwykle istotne dla późniejszego ofiarowania siebie jako daru dla Boga i drugiego człowieka – co według Soboru jest jedynym sposobem na odnalezienie prawdy o samym sobie. Tylko człowiek wyzwolony przez Chrystusa, w pełni posiadający siebie – a więc wolny, może siebie ofiarowywać. Stąd wniosek, że owocne przeżycie tajemnicy Paschy jest kluczowe dla odnalezienia i zrealizowania właściwej postawy człowieka ochrzczonego. /ks. Paweł Jagła/
