Wielu z nas nie znało jej osobiście, ale przez modlitwę maile i smsy towarzyszyliśmy Julicie i jej rodzinie.
Pierwsze wiadomości o chorobie pojawiły się w 2014 roku. Już wówczas cała wspólnota lubelskiego Domowego Kościoła i nie tylko zaczęła się modlić. Po to także jest wspólnota, by się wspierać. Wsparcie było tym większe, że modlitwy potrzebowała młoda kobieta, zaledwie wtedy trzydziestoczteroletnia, żona Roberta i mama wówczas 7-letniej Hani i 4-letniego Stasia.
Zdiagnozowano rak żołądka z przerzutami.
Rozległa operacja, jaką przeszła Julita, dawała jej szansę. Po dwóch latach nastąpiła wznowa.
– To był czas darowany. Kiedy ludzie mówili jej „Julita trzymaj się”, ona zawsze się uśmiechała i chcę wam powiedzieć, że Julita się trzymała do końca. To jej ciało nie dawało rady, ale ona sama trzymała się do końca, kiedy w ostatniej dłuższej chwili świadomości odmówiliśmy razem Magnificat, ja klęczałem przy niej zapłakany, a ona mówiła Bogu, że zgadza się na Jego plan – dawał świadectwo mąż Julity podczas Mszy św. pogrzebowej.
Życie i umieranie Julity postawiło nas wszystkich do pionu. Jeszcze kilka miesięcy temu, oglądaliśmy ją w lubelskiej Niezależnej Telewizji Internetowej w programie „Zanim powiesz tak”. Razem z mężem dawała świadectwo, jak przeżywali swoje narzeczeństwo i na czym budowali małżeństwo. Wówczas drobna blondynka z uśmiechem w oczach mówiła o swojej wierze w Pana Boga, o tym, że Jemu zawierzyła swoje życie, a małżeństwo budują z mężem na opoce wiary.
W styczniu tego roku choroba wróciła.
– Wiedzieliśmy, że jest śmiertelna, ale nie zmieniło to naszego zaufania Bogu. Codziennie czytaliśmy Pismo Święte, które każdego dnia było umocnieniem i prowadziło nas przez codzienność. Zastanawialiśmy się przez chwilę czy mówić o chorobie Julity rodzinie i znajomym, postanowiliśmy, że staniemy w prawdzie. To była dobra decyzja. Otrzymaliśmy tyle dowodów wsparcia od naszych bliskich i całkiem obcych ludzi. Dzwoniły do nas osoby, których nigdy nie spotkaliśmy i proponowały pomoc. Nasi przyjaciele pomagali nam w codziennych sprawach.
– Jestem przekonany, że moja żona jest w niebie. Tam się spotkamy – powiedział Robert.
O doświadczeniu wiary Julity mówił też biskup pomocniczy archidiecezji katowickiej Adam Wodarczyk, przewodniczący uroczystościom pogrzebowym.
– Poznałem Julitę jakieś 17 lat temu, gdy przyjechała do Lublina na studia na KUL. Ja wówczas też tu studiowałem i prowadziłem oazę studencką. Ona przyszła do tej wspólnoty z wielką radością i ufnością w Bożą miłość. Nigdy tej ufności nie straciła, nawet wtedy, gdy przyszła choroba i wiedziała, że Boży plan dla jej życia dobiega końca. Patrząc na nią i jej rodzinę chcę wam powiedzieć, że Bóg się nie pomylił. Wasze świadectwo dla nas i wielu innych ludzi, którzy może was osobiście nie poznali, jest umocnieniem. To po ludzku krótkie życie i „Magnificat” w chwili śmierci jest dowodem na to, jaką siłę ma wiara i jak pozwala przetrwać najtrudniejsze momenty w życiu – mówił podczas homilii bp Adam.
Julita zmarła w nocy z 13 na 14 maja.
– To nie był przypadkowy dzień. 13 maja święto Matki Bożej Fatimskiej, a 14 maja był wigilią zesłania Ducha Świętego – podkreślał biskup.
Podczas uroczystości pogrzebowych niemal cały kościół płakał. Nie były to jednak same łzy żalu, to były przede wszystkim łzy wzruszenia i poruszenia, kiedy mury kościoła drżały wręcz od pieśni „Uwielbiony bądź Ojcze nasz, Tobie chwała cześć” wydobywającej się z setek serc obecnych na Eucharystii.
czytaj całość na stronach lubelskiego Gościa Niedzielnego
