Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki podkreślał, że w strukturze każdego ruchu „musi być zagwarantowane strzeżenie autentyczności charyzmatu danego ruchu przez centralne ośrodki formacyjne i własną diakonię ruchu. Ruch służy wspólnotom lokalnym nie przez proste oddanie się do ich dyspozycji, ale przez wzbogacenie ich swoim charyzmatem” (Istotne cechy ruchu eklezjalnego, w: F. Blachnicki, Charyzmat „Światło-Życie”. Teksty podstawowe, Lublin 1996, s. 29).

Zgodnie ze statutem członkowie stowarzyszenia DIAKONIA, erygowanego 1 grudnia 2000 r. przez Konferencję Episkopatu Polski, należą do jednej struktury krajowej Stowarzyszenia. Sekcje diecezjalne są narzędziem usprawniającym realizację posługi DIAKONII na rzecz Kościołów lokalnych.

Sekcja diecezjalna stanowi strukturę organizacyjną powoływaną przez Biskupa Diecezjalnego i jemu podległą w zakresie wyznaczonym przez prawo kanoniczne i statut DIAKONII dla umożliwienia realizacji statutowych celów DIAKONII przez jej członków w Kościele lokalnym.

Kongregacja Diakonii podaje poniższe przepisy przejściowe, które należy zachować przy powstawaniu sekcji diecezjalnych DIAKONII:

1. Dla erygowania diecezjalnej sekcji DIAKONII potrzeba, aby w sekcji mogło posługiwać przynajmniej 12 członków DIAKONII w tym 3 kapłanów.
2. Biskup diecezjalny eryguje sekcję DIAKONII na wniosek Moderatora Diecezjalnego Ruchu Światło-Życie – członka DIAKONII. Sekcja działa na podstawie statutu nadanego przez Konferencją Episkopatu Polski. W sytuacji, gdy Moderator Diecezjalny nie jest członkiem DIAKONII Moderator Generalny wraz z członkami DIAKONII w diecezji występuje do Biskupa Diecezjalnego o powołanie moderatora diecezjalnego należącego do DIAKONII. Sekcja posiada osobowość prawną nadaną przez Biskupa Diecezjalnego.
3. Dekret erekcyjny Biskupa Diecezjalnego powinien zawierać odpowiednie klauzule, aby stał się podstawą do wystąpienia przez niego o potwierdzenie osobowości cywilno-prawnej sekcji w trybie art. 4 ust. 3 Konkordatu i Ustawy z dnia 17 maja 1989 roku.
4. Wraz z dekretem erekcyjnym dotychczasowy Moderator Diecezjalny Ruchu Światło-Życie otrzymuje tymczasowo, na okres do Diecezjalnej Kongregacji Diakonii wszystkie uprawnienia Moderatora Diecezjalnego, określone statutem DIAKONII, z których powinien korzystać dla zapewnienia ciągłości pracy Ruchu Światło-Życie, zaś w odniesieniu do DIAKONII tylko w niezbędnym zakresie do powstania i rozpoczęcia działalności sekcji. Swoje działania podejmuje przy współpracy z Diecezjalną Diakonią Jedności.
5. W ciągu 1 roku od daty erygowania sekcji DIAKONII Moderator Diecezjalny powinien zwołać Diecezjalną Kongregację Diakonii. W Diecezjalnej Kongregacji Diakonii obowiązkowo uczestniczy z głosem doradczym członek DIAKONII spoza sekcji delegowany przez Moderatora Generalnego.
6. Diecezjalna Kongregacja Diakonii, względnie Diecezjalna Diakonia Jedności, przedstawia Biskupowi Diecezjalnemu 3 kandydatów na Moderatora Diecezjalnego, przy zachowaniu przepisu par. 19 nr 1 statutu DIAKONII.
7. Moderator Diecezjalny powołuje moderatorów diakonii specjalistycznych uwzględniając par. 18 statutu DIAKONII oraz po konsultacji z odpowiednią diakonią specjalistyczną szczebla centralnego. Należy uwzględnić wypracowane w tych diakoniach metody pracy i wyłaniania odpowiedzialnych. Dotyczy to w szczególności „Zasad Domowego Kościoła Ruchu Światło-Życie”.
8. Moderator Diecezjalny utrzymuje kontakt z moderatorami i grupami na terenie parafii prowadzonych przez zakony. Moderator zakonny (prowincjalny) – pełni rolę koordynującego pracę ruchu w placówkach (parafiach) prowadzonych przez zakon w prowincji. Moderator zakonny troszczy się o ścisły kontakt z moderatorami Ruchu z diecezji i zakonów na wspólnym terenie.
9. W Diecezjalnej Diakonii Jedności powinni znaleźć się odpowiedzialni ze wspólnot w parafiach prowadzonych przez zakony, nie tyle na zasadzie parytetu, co faktycznych charyzmatów i zasięgu pracy. Kandydaci do DIAKONII posługujący przy parafiach zakonnych są na wniosek Moderatora zakonnego opiniowani przez Diecezjalną Diakonię Jedności. Tworzenie diakonii przy moderatorze prowincjalnym jest wyrazem troski o koordynację pracy na pewnym odcinku i ma charakter zbliżony do diakonii specjalistycznej dla danej grupy parafii.
10. Moderator zakonny może spośród członków DIAKONII powołać diakonię na rzecz wspomagania go w posługiwaniu w placówkach danego zakonu. Winno się to dokonywać za wiedzą moderatora diecezji zamieszkania tych osób. Spośród jej członków, w zależności od stopnia rozwoju Ruchu w placówkach zakonnych na terenie poszczególnych diecezji, mogą być powoływani do Diecezjalnych Diakonii Jedności jako pełnoprawni członkowie (por. par. 20 p. e).
11. W sprawach nieuregulowanych dla sekcji diecezjalnej statutem DIAKONII celem zapewnienia realizacji jedności całego Ruchu Światło-Życie, ciągłości i sprawności prac sekcji diecezjalnych, należy stosować rozwiązania analogiczne do struktur i metod na szczeblu centralnym.