„PROCA DAWIDA” – POTĘGA RÓŻAŃCA; 1-6.07.2012 r.
Fotoreportaż z rekolekcji w Krościenku nad Dunajcem

                Pierwszy turnus w Krościenku różni się nieco od pozostałych, wtedy bowiem jest czas na rekolekcje tematyczne – kilkudniowe. Gdy wokół rozpoczynały się oazy 15-todniowe, na Kopią Górkę jako pierwsi uczestnicy zawitali pasjonaci Różańca Świętego…

                Dzień pierwszy.

Tajemnice: radosne. Słowo życia: „Bądź pozdrowiona pełna łaski”.

Temat dnia: Różaniec szkołą modlitwy.

                Jeszcze nie do końca wyspani, jeszcze nie pamiętamy swoich imion, więc spoglądamy często na identyfikatory, ale z radością i oczekiwaniem – co przyniosą nam te rekolekcje – rozpoczynamy dzień jutrznią w Kaplicy Chrystusa Sługi.

Nasz moderator, o. Zdzisław Szymczycha (sercanin biały), przez kilka najbliższych dni będzie nas prowadzić: ku różańcowi, ku Niepokalanej, ku Najświętszym Sercom Jezusa i Maryi. A po jego prawicy zawsze wiernie stać będzie moderatorka, Grażyna Miąsik z INMK. Wraz z Ojcem Zdzisławem, w dwugłosie, prowadziła katechezy o roli Różańca w naszym życiu. To w jej sercu wzbudził Pan pragnienie zorganizowania tych rekolekcji, więc – można by rzec – to z jej „winy” i my odpowiedzieliśmy na wezwanie Pana, gdy nas zaprosił do Krościenka.

Pierwsza katecheza Ojca Zdzisława poświęcona była historii różańca – skąd się wziął, jak powstał. W serca zapadła nam myśl: różaniec opiera się na powtarzaniu, a powtarzanie jest wpisane w ludzką naturę – to sposób poznawania tajemnic, taka jest psychologia ludzkiego serca.

Dopełnieniem katechezy ojca Zdzisława jest katecheza Grażyny. To okazja, by dowiedzieć się, co tam właściwie robimy, czyli skąd pomysł na rekolekcje o różańcu i taki tytuł. I to jest ważne – to nasz Założyciel, Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki powiedział: Różaniec jest „procą Dawida” w walce z wrogiem duszy. Jesteśmy zaproszeni, by z ufnością odkrywać Różaniec Święty jako szkołę życia duchowego. Tak więc tematy poszczególnych dni będą nam wyznaczały poszczególne części Różańca Świętego. Co one mi dają? Czego mnie uczą? Tajemnice radosne uczą mnie radości modlitwy. Tajemnice światła uczą potęgi, mocy modlitwy. Tajemnice bolesne uczą trudu modlitwy. Tajemnice chwalebne uczą o owocach modlitwy.

Grażyna wskazała nam także na rolę różańca w formacji naszego Ruchu i rozwoju naszej duchowości. Niesamowitym odkryciem (dla wielu!) było to, że od początku Sługa Boży, Ojciec Franciszek uczył nas takiego rozumienia i przeżywania różańca, o jaki upomniał się bł. Jan Paweł II w Liście „Rosarium Virginis”. Ta myśl stała się szczególnie bliska wszystkim, którzy byli już uczestnikami Oazy III stopnia. Niejeden z nas zrozumiał, dlaczego Ojciec Franciszek mówił, że różaniec w Oazie III stopnia zastępuje Namiot Spotkania, jest formą Namiotu Spotkania.

Dziś zwróciliśmy uwagę zwłaszcza na tajemnicę zwiastowania Maryi. Na przykładzie dialogu Najświętszej Panny z Aniołem (a warto podkreślić, iż dialog ów dokonał się w Jej sercu!) poznajemy, iż warunkiem dobrej rozmowy z Bogiem jest tęsknota za Nim, oczekiwanie. A dwie postawy Maryi, które powinniśmy naśladować, to posłuszeństwo wiary oraz rodzenie Kościoła.

Jeśli zaś komuś mało różańca w ciągu roku, pomysłem na październikową Szkołę Modlitwy niech będzie rozważanie na Namiocie Spotkania innej tajemnicy przez 20 dni.

Warto wreszcie dodać, iż uczestnicy rekolekcji zjechali z całej Polski, dominuje młodzieżJ Średnia wieku? Około 50 lat. Że niby to nie młodzież? Było kilka osób w okolicach 20 roku życia, ale to właśnie ta dojrzalsza młodzież zarażała życiem i radością. Pierwszy pogodny wieczór był tego dowodem!

Dzień drugi.

Tajemnice: światła. Słowo życia: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”.
Temat dnia: Różaniec szkołą życia sakramentalnego.

                Różaniec przygotowuje do owocnego przeżycia sakramentów! Gdy rozważam w Różańcu tajemnice zbawienia, przygotowuję się do owocnego przyjmowania sakramentów i uczę się takiego otwarcia na łaskę sakramentalną, aby rzeczywiście przenikała całe moje codzienne życie. Jednym słowem: zasada Światło-Życie.

Jaki związek ma jeszcze różaniec z sakramentami? Przede wszystkim wykazuje wspólnotowy charakter, karmi się słowem Bożym i cały jest skierowany ku tajemnicy Chrystusa . Ponadto, różaniec jest w służbie sakramentów – nigdy nie jest ponad, nie może też być w zastępstwie. Nawet najpobożniej odprawiany, nigdy nie zastąpi ustanowionego przez Chrystusa porządku sakramentalnego, któremu jest on zawsze podporządkowany.

Nasza wspólnota liczyła około 36 osób, więc na czas rekolekcji uczestnicy zostali podzieleni na pięć grup. W nich realizowaliśmy posługi, ale i układaliśmy komentarze do odpowiednich tajemnic różańca, dzieliliśmy się Słowem Bożym, pracowaliśmy z Listem bł. Jana Pawła II „Rosarium Virginis”.

Tajemnice światła rozważaliśmy dzisiaj we wspólnocie z Ruth, przedstawicielką oazy w Chinach, która modliła się w swoim, ojczystym języku. Pięknie było uczestniczyć w dwujęzycznej modlitwie Ojcze nasz, Zdrowaś Mario i Chwała Ojcu. I nawet nie mieliśmy problemu, by wiedzieć, kiedy to my mamy wejść z modlitwą „Święta Mario…” J

                Na koniec dnia mamy możliwość obejrzenia filmu pt. Fatima. Jest to dla nas okazja do zastanowienia się nad tematem objawień Maryi, która choć w różnym czasie i różnych krajach, to jednak zawsze apeluje o to samo – o nawrócenie, modlitwę różańcem, pojednanie.

                Dzień trzeci.

Tajemnice: bolesne. Słowo życia: „Kto chce iść za Mną, niech weźmie krzyż swój i Mnie naśladuje”. Temat dnia: Różaniec szkołą ascezy.

Asceza stanowi jakby pierwszy etap „szkoły Maryi”, w której wierzący pozwala się „wprowadzić w kontemplację piękna oblicza Chrystusa i w doświadczanie głębi Jego miłości” (RVM 1).

Poprawne i wierne praktykowanie modlitwy różańcowej wymaga znacznego wysiłku ascetycznego i obejmuje kilka wymiarów, którymi są:

A. Asceza umysłu i woli

B. Asceza zmysłów

C. Asceza ciała

Popołudniowa katecheza (która była oparta m.in. na podstawie pamiętników Ojca Franciszka) ukazała nam rolę ascezy w życiu naszego Założyciela. Dla niejednego z nas słowa Ojca Franciszka były umocnieniem, pocieszeniem i zachętą, by nie rezygnować z modlitwy podczas trudności: Zrozumiałem tutaj – jakby namacalnie i doświadczalnie, jaki zachodzi ścisły związek pomiędzy modlitwą a oczyszczeniem serca. Poznałem funkcjonowanie „mecha­nizmu" roztargnień na modlitwie. Polegają one w istocie swej na tym, że świadomość nasza zwraca się ku sobie, że napełnia się sobą. Ilekroć następuje „spięcie”, skontaktowania się naszej świadomości ze sobą – natychmiast gaśnie w nas światło Boże. Wtedy wymawiamy słowa modlitwy ustami, ale treść tego, co mówimy, wcale nie dociera do naszej świadomości. Nie mamy też wtedy wcale świadomości, że stoimy przed Bogiem i mówimy do Niego. Mówimy po prostu w próżnię. Ilekroć dawniej przy­łapywałem się na tej całkowitej „nieobecności” wewnętrznej przy modlitwie zwłasz­cza, gdy odmawiałem Brewiarz lub Różaniec! Nieraz do końca – a po skończeniu nie mogłem sobie nawet przypomnieć, czym była zajęta świadomość w tym czasie. Doświad­czałem też swojej straszliwej niemocy w zwalczaniu tych roztargnień. Nieraz nie skończyłem nawet jeszcze postanawiać się skupić – a już jakaś „namiętność jaźnio­wa” wepchnęła się do świadomości. Cała modlitwa była nieraz takim bezsilnym miota­niem się, bezskutecznym staraniem o oczyszczenie świadomości z siebie i napełnie­nie jej Bogiem. (…)

Pierwsze rozmyślanie popołudniowe poświęciłem sprawie ascezy w moim życiu. Otwiera się przede mną ogromne a zaniedbane pole pra­cy. Może to zaniedbanie jest przyczyną tego, że niezwykłe łas­ki, jakie otrzymuję, po pewnym czasie zanikają i następuje znów okres wegetacji. Bez ascezy nie mogę też stać się narzędziem Bo­żych pla­nów zbawczych. Muszę podjąć wysiłek systematycznej i żmu­dnej codziennej ascezy na następujących odcinkach:

1.   Asceza osobista, dotycząca zmysłów i ciała

2.   Asceza pracy

3.   Asceza obowiązku (sprawiedliwości)

4.   Asceza mowy

5.   Asceza poddania się woli Bożej (tak Ojcze!)

         Oto pole pracy! (…) Muszę dążyć do wypraco­wania nawyku ascezy. Bez tego nie będę mógł wypełnić należycie obowiązku wychowawcy wobec tych, którzy są mi powierzeni.

                Nasz trzeci dzień to czwarty dzień oaz 15-todniowych, zatem w jedności z przyjezdnymi wspólnotami wieczorem przeżywamy Liturgię Światła. Z powodu pogody zgromadziliśmy się w dolnym kościele, nie przeszkodziło to nam jednak w przyjęciu Jezusa jako Pana i Zbawiciela.

               

 Dzień czwarty.

Tajemnice: chwalebne. Słowo życia: „Trwali jednomyślnie na modlitwie z Maryją”.
Temat dnia: Różaniec szkołą apostolstwa.

                Po czym można poznać duchowość? Po tym, jak jej przedstawiciele się modlą i jak apostołują. Ojciec Franciszek powiedział: Bóg nie chce niczego od ciebie – Bóg chce ciebie! Prawdziwa modlitwa zawsze jest apostolska, rodzą się z niej czyny miłości. Czasem jednak modlitwa to ucieczka od apostolstwa, dlatego potrzeba nowej wyobraźni miłosierdzia – wyczulenia na potrzeby najbliższych.

                Także Ojciec Franciszek powiązał orędzie fatimskie z Ruchem Światło-Życie. Pierwsza i podstawowa sprawa: Krucjata Wyzwolenia Człowieka, Krucjata Niepokalanej. Niepicie to nie tylko zewnętrzny znak, w istocie chodzi przecież o wyzwolenie przez prawdę. Niepokalana – patronka Ruchu; jest wolna od grzechu, ale i wolna do miłości Agape, do bycia darem. Metanoia – nieustanne nawracanie się, czynienie pokuty (znów KWC) – by dać się Jezusowi uzdrowić z pychy i egoizmu. Wreszcie nasze świadectwo prawdzie, gotowość do ewangelizacji mimo trudności.

                Popołudniową konferencję poprowadził gość – Jan Budziaszek, który od kilkunastu lat spotyka się w Krakowie z oazami III stopnia. Z radością przyjął zaproszenie – tym razem do Krościenka. Po krótkim zawiązaniu wspólnoty, gdy Jan uczył nas wykonywania czegoś razem poprzez wyklaskiwanie różnych rytmów, opowiedział o doświadczeniu różańca w swoim życiu, o Mamie, która może wszystko, o tym ,jak bardzo Szatan boi się różańca świętego, o Dzienniczku Perkusisty.

Mocne słowa, jakie padły podczas tego spotkania, to m.in.: jeśli ja w drugim człowieku, szczególnie cierpiącym, nie zobaczę cierpiącego Chrystusa, to nie mam prawa nazwać siebie człowiekiem wierzącym, chrześcijaninem.

                Jan powiedział również, że dopiero gdy będę słaby, bezsilny, mogę zwrócić swoje ludzkie oczy do nieba – i wtedy dopiero dzieją się cuda. Powtarzał wciąż trzy słowa, by nam zapadły w pamięć: Wszystko jest łaską.

                Wieczorem, różaniec z modlitwą wstawienniczą, poprowadził nasz gość. Rekolekcje dobiegają końca…

                W dniu wyjazdu zgromadziliśmy się jeszcze na Godzinie Świadectw oraz Eucharystii, na zakończenie której każdy z nas otrzymał różaniec święty z napisem: ”Proca Dawida”. Bo każdy z nas, każda wspólnota ma swojego Goliata, swoje Lepanto. I my jesteśmy zaproszeni do walki duchowej.

 

 Z radością podjęliśmy w tym dniu modlitwę różańcową za oazy w Chinach. Od 6 do 31 lipca poszczególne osoby będą rozważały część różańca, ofiarując także dar Eucharystii, post, a niektórzy także pielgrzymowanie do miejsc świętych.

Rekolekcje zakończyliśmy uroczystym obiadem - Agapą.

                Różaniec towarzyszył każdemu z nas w przeszłości, ale właśnie za sprawą łaski Pana wyjedziemy z Kopiej Górki inni. Oby czas rekolekcji owocował w nas nieustannie, oby pomagał nawracać się wciąż na nowo.

 

Agnieszka Wałkiewicz

Grażyna Miąsik