1. Ruch Światło-Życie powstał z inspiracji Ducha Świętego i z realizacji odnowy Kościoła w myśl II Soboru Watykańskiego. Zalożycielem Ruchu jest ks.
Franciszek Blachnicki (1921-1987), który od rekolekcji oazowych dla ministrantów i Krucjaty Wstrzemięźliwości poprzez dalszy rozwój oaz wypracowal cały system ewangelizacji i formacji obejmujący dzieci,
młodzież i dorosłych. Program formacyjny dla małżonków został w dużej mierze zaczerpnięty z programu i duchowości Equipes Notre Dame. Ukształtowany w ten sposób Ruch Żywego Kościoła, przyjął w r. 1976 nazwę:
“Ruch Światło-Życie”, określającą jego duchowość, metodę dzialania i charyzmat dany Zalożycielowi.
2. Ruch Światło-Życie jest także dziełem Niepokalanej, Matki Kościoła. Został Jej zawierzony 11 czerwca 1973 r.
przez kard. Karola Wojtyłę w Centrum Ruchu w Krościenku nad Dunajcem. Akt ten Ruch uznaje za swój akt konstytutywny.
3. Ruch Światło-Życie obejmuje ludzi różnego wieku i powołania: dzieci, młodzież, osoby dorosłe różnych stanów: małżeństwa, osoby samotne, kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów itd.
Małżeństwa należące do Ruchu zasadniczo tworzą w jego ramach kręgi Domowego Kościoła.
4. Cel i program Ruchu wyrażają w skrócie greckie słowa „FOS" (światło) i "DZOE" (życie), wpisane w znak krzyża i formuła „Światło-Życie”,
oznaczająca jedność światła danego od Boga i życia, czyli postępowania. Sprawcą tej jedności jest Duch Święty. Światłem jest: światło rozumu, światło sumienia, światło słowa Bożego, światło
Chrytusa jako wzoru osobowego i światło Kościoła, który dba o nieskażony przekaz światła z poprzednich źródeł oraz o ich właściwą interpretację. Jedność
między prawdami poznanymi i uznawanymi za słuszne a wyznawanymi i stosowanymi w życiu określa program wychowawczy Ruchu i zarazem jego metodę pedagogoczną.
5. Celem Ruchu Światło-Życie jest formowanie dojrzałych chrześcijan i bodowanie wspólnoty (communio) Kościoła poprzez ewangelizację i formację, odnowę liturgii, budowanie braterskich wspólnot oraz
tworzenie dzieł mających na celu przemianę świata w duchu Ewangelii. Zadania te Ruch wyraża w podstawowych sformułowaniach: Nowy Człowiek, Nowa Wspólnota, Nowa Kultura. Ruch odczytuje znaki czasu
i wsłuchuje się w głos Stolicy Apostolskiej, podejmuje jej aktualne zachęty oraz wypracowuje na ich podstawie konkretne programy działania.
6. Duchowość uczestników Ruchu Światło-Życie wyraża się w ciągłym pogłębianiu osobistej relacji do Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Jest to relacja miłości – całkowitego oddania się Jemu w
wierze i posłuszeństwie na wzór Niepokalanej. Mocy do takiego osobistego oddania się udziela Duch Święty. On także jednoczy we wspólnocie żywego Kościoła, w którym każdy człowiek znajduje
środowisko swojego wewnętrznego rozwoju oraz przyczynia się do wzrostu Kościoła zgodnie ze swym powołaniem. Osobisty związek z Jezusem nawiązuje się i pogłębia przez stały kontakt ze Słowem
Bożym, które staje się słowem życia dzięki codziennej modlitwie indywidualnej i wspólnej. Żródłem pełni życia chrześcijańskiego, a zarazem jego szczytem, jest liturgia, zwłaszcza eucharystyczna,
pielęgnowana przez uczestników Ruchu w odnowionym posoborowym kształcie. Uczestnicy Ruchu dają świadectwo Jezusowi Chrystusowi słowem i życiem. Szczególną formą świadectwa jest Nowa Kultura,
polegająca na uwalnianiu człowieka od wszystkiego, co poniża jego godność, oraz na rozwijaniu wartości osoby i wspólnoty we wszystkich dziedzinach życia. Nowa Kultura realizuje się także przez podjęcie
Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Szczytem życia osobowego jest zdolność do złożenia daru z siebie w akcie pięknej miłości – agape, której przykład dał Chrystus Sługa. Uczestnicy Ruchu Światło-Życie
chcą wdrażać się w tę postawę posiadania siebie w dawaniu siebie przez stałą przemianę życia (metanoię) oraz przez podejmowanie bezinteresownej służby (diakonii), zgodnie z otrzymanymi darami.
Powyższe zasady i praktyki życia duchowego są zawarte w „Drogowskazach Nowego Człowieka”. Małżonkowie żyjąc treścią „Drogowskazów”, realizują je w „Zobowiązaniach Domowego Kościoła”.
7. Cel Ruchu Światło-Życie jest osiągany przez realizację programu formacyjnego. Każdy uczestnik Ruchu po ewangelizacji, prowadzącej
do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela, uczestniczy w formacji w grupie uczniów Jezusa (deuterokatechumetat) i dalej we wspólnocie diakonijnej, podejmując
konkretną służbę (diakonię) w Kościele i w świecie. Ewangelizacja – katechumenat – diakonia to trzy etapy drogi formacyjnej Ruchu na wszystkich poziomach formacji.
8. Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego Ruchu Światło-Życie to: metoda „światło-życie” – przenikająca wszystkie elementy programu formacyjnego, oaza rekolekcyjna i mała grupa formacyjna.
Oaza rekolekcyjna jest formą intensywnego doświadczenia życia Kościoła: we wspólnocie, w liturgii, na spotkaniu ze Słowem Bożym, w miłości braterskiej. Piętnastodniowe (zamknięte i przeżyciowe)
rekolekcje wszystkich stopni dla dzieci, młodzieży, dorosłych i rodzin mają program oparty na tajemnicach różańca i układzie roku liturgicznego. Każdy dzień rekolekcji ma myśl przewodnią, która
przenika wszystkie elementy programu. Oprócz oaz piętnastodniowych odbywają się różnego rodzaju oazy specjalistyczne, pogłębiające i tematyczne.
Mała grupa jest środowiskiem podstawowym dla rozwoju i utrzymania wiary. Dzięki tamu, że jest obecna zarówno w formacji w ciągu roku, jak i w oazie rekolekcyjnej, zapewnia ciągłość procesu
wychowawczego. Realizuje program formacyjny na spotkaniach cotygodniowych, a w kręgach rodzin – comiesięcznych.
Nad wzrostem duchowym, przebiegiem spotkania, realizacją programu
formacyjnego – stosownie do szczebla odpowiedzialności – czuwają animatorzy i moderatorzy.
Specyfiką metody Ruchu Światło-Życie jest realizacja zasady „życie z życia” i zasady organicznego wzrostu.
9. Struktura Ruchu jest zgodna ze strukturą Kościoła. Małe grupy, do których należą uczestnicy Ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę
w parafii. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łączność spotykając się na Dniach Wspólnoty.
Odpowiedzialność za całość Ruchu sprawuje Moderator Ruchu
Światło-Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy moderator pełni swą posługę wraz z zespołem diakonii. Diakonię moderacji mogą
pełnić zarówno osoby świeckie jak i duchowne.
Kapłani w Ruchu spełniają rolę moderatorów, a nie należący do niego –
opiekunów. Spoczywa na nich odpowiedzialność za duchową formację uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot.
Tekst wypracowany podczas II sesji Nadzwyczajnej Kongregacji
Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie w Częstochowie dnia 27 lutego 1994 r.
